ἐναντιόομαι

Ancient Greek

Etymology

From ἐναντίος (enantíos) +‎ -όομαι (-óomai).

Pronunciation

 

Verb

ἐνᾰντῐόομαι • (enăntĭóomai)

  1. to set oneself against, oppose, withstand
  2. to refuse
  3. to contradict, gainsay
  4. to be adverse (of the wind)

Conjugation

   Present: ἐνᾰντῐοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative ἐνᾰντῐοῦμαι ἐνᾰντῐοῖ ἐνᾰντῐοῦται ἐνᾰντῐοῦσθον ἐνᾰντῐοῦσθον ἐνᾰντῐούμεθᾰ ἐνᾰντῐοῦσθε ἐνᾰντῐοῦνται
subjunctive ἐνᾰντῐῶμαι ἐνᾰντῐοῖ ἐνᾰντῐῶται ἐνᾰντῐῶσθον ἐνᾰντῐῶσθον ἐνᾰντῐώμεθᾰ ἐνᾰντῐῶσθε ἐνᾰντῐῶνται
optative ἐνᾰντῐοίμην ἐνᾰντῐοῖο ἐνᾰντῐοῖτο ἐνᾰντῐοῖσθον ἐνᾰντῐοίσθην ἐνᾰντῐοίμεθᾰ ἐνᾰντῐοῖσθε ἐνᾰντῐοῖντο
imperative   ἐνᾰντῐοῦ ἐνᾰντῐούσθω ἐνᾰντῐοῦσθον ἐνᾰντῐούσθων   ἐνᾰντῐοῦσθε ἐνᾰντῐούσθων
middle/passive
infinitive ἐνᾰντῐοῦσθαι
participle m ἐνᾰντῐούμενος
f ἐνᾰντῐουμένη
n ἐνᾰντῐούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἠνᾰντῐούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative ἠνᾰντῐούμην ἠνᾰντῐοῦ ἠνᾰντῐοῦτο ἠνᾰντῐοῦσθον ἠνᾰντῐούσθην ἠνᾰντῐούμεθᾰ ἠνᾰντῐοῦσθε ἠνᾰντῐοῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἐνᾰντῐώσομαι, ἐνᾰντῐωθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle indicative ἐνᾰντῐώσομαι ἐνᾰντῐώσῃ / ἐνᾰντῐώσει ἐνᾰντῐώσεται ἐνᾰντῐώσεσθον ἐνᾰντῐώσεσθον ἐνᾰντῐωσόμεθᾰ ἐνᾰντῐώσεσθε ἐνᾰντῐώσονται
optative ἐνᾰντῐωσοίμην ἐνᾰντῐώσοιο ἐνᾰντῐώσοιτο ἐνᾰντῐώσοισθον ἐνᾰντῐωσοίσθην ἐνᾰντῐωσοίμεθᾰ ἐνᾰντῐώσοισθε ἐνᾰντῐώσοιντο
passive indicative ἐνᾰντῐωθήσομαι ἐνᾰντῐωθήσῃ ἐνᾰντῐωθήσεται ἐνᾰντῐωθήσεσθον ἐνᾰντῐωθήσεσθον ἐνᾰντῐωθησόμεθᾰ ἐνᾰντῐωθήσεσθε ἐνᾰντῐωθήσονται
optative ἐνᾰντῐωθησοίμην ἐνᾰντῐωθήσοιο ἐνᾰντῐωθήσοιτο ἐνᾰντῐωθήσοισθον ἐνᾰντῐωθησοίσθην ἐνᾰντῐωθησοίμεθᾰ ἐνᾰντῐωθήσοισθε ἐνᾰντῐωθήσοιντο
middle passive
infinitive ἐνᾰντῐώσεσθαι ἐνᾰντῐωθήσεσθαι
participle m ἐνᾰντῐωσόμενος ἐνᾰντῐωθησόμενος
f ἐνᾰντῐωσομένη ἐνᾰντῐωθησομένη
n ἐνᾰντῐωσόμενον ἐνᾰντῐωθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἠνᾰντῐωσᾰ́μην, ἠνᾰντῐώθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle indicative ἠνᾰντῐωσᾰ́μην ἠνᾰντῐώσω ἠνᾰντῐώσᾰτο ἠνᾰντῐώσᾰσθον ἠνᾰντῐωσᾰ́σθην ἠνᾰντῐωσᾰ́μεθᾰ ἠνᾰντῐώσᾰσθε ἠνᾰντῐώσᾰντο
subjunctive ἐνᾰντῐώσωμαι ἐνᾰντῐώσῃ ἐνᾰντῐώσηται ἐνᾰντῐώσησθον ἐνᾰντῐώσησθον ἐνᾰντῐωσώμεθᾰ ἐνᾰντῐώσησθε ἐνᾰντῐώσωνται
optative ἐνᾰντῐωσαίμην ἐνᾰντῐώσαιο ἐνᾰντῐώσαιτο ἐνᾰντῐώσαισθον ἐνᾰντῐωσαίσθην ἐνᾰντῐωσαίμεθᾰ ἐνᾰντῐώσαισθε ἐνᾰντῐώσαιντο
imperative   ἐνᾰντῐ́ωσαι ἐνᾰντῐωσᾰ́σθω ἐνᾰντῐώσᾰσθον ἐνᾰντῐωσᾰ́σθων   ἐνᾰντῐώσᾰσθε ἐνᾰντῐωσᾰ́σθων
passive indicative ἠνᾰντῐώθην ἠνᾰντῐώθης ἠνᾰντῐώθη ἠνᾰντῐώθητον ἠνᾰντῐωθήτην ἠνᾰντῐώθημεν ἠνᾰντῐώθητε ἠνᾰντῐώθησᾰν
subjunctive ἐνᾰντῐωθῶ ἐνᾰντῐωθῇς ἐνᾰντῐωθῇ ἐνᾰντῐωθῆτον ἐνᾰντῐωθῆτον ἐνᾰντῐωθῶμεν ἐνᾰντῐωθῆτε ἐνᾰντῐωθῶσῐ(ν)
optative ἐνᾰντῐωθείην ἐνᾰντῐωθείης ἐνᾰντῐωθείη ἐνᾰντῐωθεῖτον / ἐνᾰντῐωθείητον ἐνᾰντῐωθείτην / ἐνᾰντῐωθειήτην ἐνᾰντῐωθεῖμεν / ἐνᾰντῐωθείημεν ἐνᾰντῐωθεῖτε / ἐνᾰντῐωθείητε ἐνᾰντῐωθεῖεν / ἐνᾰντῐωθείησᾰν
imperative   ἐνᾰντῐώθητῐ ἐνᾰντῐωθήτω ἐνᾰντῐώθητον ἐνᾰντῐωθήτων   ἐνᾰντῐώθητε ἐνᾰντῐωθέντων
middle passive
infinitive ἐνᾰντῐώσᾰσθαι ἐνᾰντῐωθῆναι
participle m ἐνᾰντῐωσᾰ́μενος ἐνᾰντῐωθείς
f ἐνᾰντῐωσᾰμένη ἐνᾰντῐωθεῖσᾰ
n ἐνᾰντῐωσᾰ́μενον ἐνᾰντῐωθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἠναντῐ́ωμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative ἠναντῐ́ωμαι ἠναντῐ́ωσαι ἠναντῐ́ωται ἠναντῐ́ωσθον ἠναντῐ́ωσθον ἠναντῐώμεθᾰ ἠναντῐ́ωσθε ἠναντῐ́ωνται
subjunctive ἠναντῐωμένος ὦ ἠναντῐωμένος ᾖς ἠναντῐωμένος ᾖ ἠναντῐωμένω ἦτον ἠναντῐωμένω ἦτον ἠναντῐωμένοι ὦμεν ἠναντῐωμένοι ἦτε ἠναντῐωμένοι ὦσῐ(ν)
optative ἠναντῐωμένος εἴην ἠναντῐωμένος εἴης ἠναντῐωμένος εἴη ἠναντῐωμένω εἴητον / εἶτον ἠναντῐωμένω εἰήτην / εἴτην ἠναντῐωμένοι εἴημεν / εἶμεν ἠναντῐωμένοι εἴητε / εἶτε ἠναντῐωμένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   ἠναντῐ́ωσο ἠναντῐώσθω ἠναντῐ́ωσθον ἠναντῐώσθων   ἠναντῐ́ωσθε ἠναντῐώσθων
middle/passive
infinitive ἠναντῐῶσθαι
participle m ἠναντῐωμένος
f ἠναντῐωμένη
n ἠναντῐωμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.