Dioscorus
Latin
Alternative forms
Etymology
Learned borrowing from Ancient Greek Δῐόσκορος (Dĭóskoros).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [diˈɔs.kɔ.rʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪iˈɔs.ko.rus]
Proper noun
Dioscorus m sg (genitive Dioscorī); second declension
- (New Latin) a male given name from Ancient Greek
- 1587 May 17, Bernardyni Bydgoszcz. Wł., De Controversiis inter Ordinem Ecclesiasticum et Secularem in Polonia[1], page 175:
- Inquissime etiam & Nestorius a Cyrillo, & a Leone Dioscorus, heretici iudicati sunt in Ephesina & Chalcedonensi Synodo, cum inter ipsos, totaque tum agitabuntur controversia versarentur
- (please add an English translation of this quotation)
- 1888, Catholic Church, Breviarium romanum ex decreto sacrosancti Concilii tridentini restitutum[2], Ratisbonæ: F. Pustet, page 251:
- Quod ubi rediens Dioscorus inspexit, audita novitatis causa, adeo in filiam excanduit, ut stricto ense eam appetens parum abfuerit, quin eam dire confoderet
- (please add an English translation of this quotation)
Declension
Second-declension noun, singular only.
| singular | |
|---|---|
| nominative | Dioscorus |
| genitive | Dioscorī |
| dative | Dioscorō |
| accusative | Dioscorum |
| ablative | Dioscorō |
| vocative | Dioscore |
Related terms
References
- “Dioscorus” in the Thesaurus Linguae Latinae (TLL Open Access), Berlin (formerly Leipzig): De Gruyter (formerly Teubner), 1900–present