aanstoken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aenstōken. Equivalent to aan +‎ stoken.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌstoː.kə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧sto‧ken

Verb

aanstoken

  1. (transitive, of fires) to stoke, to stir up
  2. (transitive, figurative) to incite

Conjugation

Conjugation of aanstoken (weak, separable)
infinitive aanstoken
past singular stookte aan
past participle aangestookt
infinitive aanstoken
gerund aanstoken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular stook aan stookte aan aanstook aanstookte
2nd person sing. (jij) stookt aan, stook aan2 stookte aan aanstookt aanstookte
2nd person sing. (u) stookt aan stookte aan aanstookt aanstookte
2nd person sing. (gij) stookt aan stookte aan aanstookt aanstookte
3rd person singular stookt aan stookte aan aanstookt aanstookte
plural stoken aan stookten aan aanstoken aanstookten
subjunctive sing.1 stoke aan stookte aan aanstoke aanstookte
subjunctive plur.1 stoken aan stookten aan aanstoken aanstookten
imperative sing. stook aan
imperative plur.1 stookt aan
participles aanstokend aangestookt
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.