attrectatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of attrectō.
Participle
attrectātus (feminine attrectāta, neuter attrectātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | attrectātus | attrectāta | attrectātum | attrectātī | attrectātae | attrectāta | |
| genitive | attrectātī | attrectātae | attrectātī | attrectātōrum | attrectātārum | attrectātōrum | |
| dative | attrectātō | attrectātae | attrectātō | attrectātīs | |||
| accusative | attrectātum | attrectātam | attrectātum | attrectātōs | attrectātās | attrectāta | |
| ablative | attrectātō | attrectātā | attrectātō | attrectātīs | |||
| vocative | attrectāte | attrectāta | attrectātum | attrectātī | attrectātae | attrectāta | |
References
- “attrectatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “attrectatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- attrectatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.