branchiatus

Latin

Etymology

branchiae (fish gills) +‎ -ātus (-ed, adjective-forming suffix)

Pronunciation

Adjective

branchiātus (feminine branchiāta, neuter branchiātum); first/second-declension adjective

  1. (Medieval Latin) having gills; gilled

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative branchiātus branchiāta branchiātum branchiātī branchiātae branchiāta
genitive branchiātī branchiātae branchiātī branchiātōrum branchiātārum branchiātōrum
dative branchiātō branchiātae branchiātō branchiātīs
accusative branchiātum branchiātam branchiātum branchiātōs branchiātās branchiāta
ablative branchiātō branchiātā branchiātō branchiātīs
vocative branchiāte branchiāta branchiātum branchiātī branchiātae branchiāta