commilitium
Latin
Etymology
From con- (“co-”) + mīles (“soldier”) (stem mīlit-) + -ium (“-ship”, noun-forming suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔm.miːˈlɪ.ti.ũː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kom.miˈlit̪.t̪͡s̪i.um]
Noun
commīlitium n (genitive commīlitiī or commīlitī); second declension
- comradeship, companionship in war
Declension
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | commīlitium | commīlitia |
| genitive | commīlitiī commīlitī1 |
commīlitiōrum |
| dative | commīlitiō | commīlitiīs |
| accusative | commīlitium | commīlitia |
| ablative | commīlitiō | commīlitiīs |
| vocative | commīlitium | commīlitia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
References
- “commilitium”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “commilitium”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers