dolabratus
Latin
Etymology
From dolābra (“pickaxe, mattock”) + -ātus (adjective-forming suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [dɔ.ɫaːˈbraː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪o.laˈbraː.t̪us]
Adjective
dolābrātus (feminine dolābrāta, neuter dolābrātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dolābrātus | dolābrāta | dolābrātum | dolābrātī | dolābrātae | dolābrāta | |
| genitive | dolābrātī | dolābrātae | dolābrātī | dolābrātōrum | dolābrātārum | dolābrātōrum | |
| dative | dolābrātō | dolābrātae | dolābrātō | dolābrātīs | |||
| accusative | dolābrātum | dolābrātam | dolābrātum | dolābrātōs | dolābrātās | dolābrāta | |
| ablative | dolābrātō | dolābrātā | dolābrātō | dolābrātīs | |||
| vocative | dolābrāte | dolābrāta | dolābrātum | dolābrātī | dolābrātae | dolābrāta | |
Related terms
References
- “dolabratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- dolabratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.