exercitatio
Latin
Etymology
From exercitō (“to exercise, train”) + -tiō (noun-forming suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɛk.sɛr.kɪˈtaː.ti.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [eɡ.zer.t͡ʃiˈt̪at̪.t̪͡s̪i.o]
Noun
exercitātiō f (genitive exercitātiōnis); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | exercitātiō | exercitātiōnēs |
| genitive | exercitātiōnis | exercitātiōnum |
| dative | exercitātiōnī | exercitātiōnibus |
| accusative | exercitātiōnem | exercitātiōnēs |
| ablative | exercitātiōne | exercitātiōnibus |
| vocative | exercitātiō | exercitātiōnēs |
Descendants
- Italian: esercitazione
- Ligurian: esercitaçión
- Piedmontese: esercitassion
- Romanian: exercitație
References
- “exercitatio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “exercitatio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- exercitatio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.