expiatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of expiō.
Participle
expiātus (feminine expiāta, neuter expiātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | expiātus | expiāta | expiātum | expiātī | expiātae | expiāta | |
| genitive | expiātī | expiātae | expiātī | expiātōrum | expiātārum | expiātōrum | |
| dative | expiātō | expiātae | expiātō | expiātīs | |||
| accusative | expiātum | expiātam | expiātum | expiātōs | expiātās | expiāta | |
| ablative | expiātō | expiātā | expiātō | expiātīs | |||
| vocative | expiāte | expiāta | expiātum | expiātī | expiātae | expiāta | |
References
- “expiatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- expiatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.