fraudatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of fraudō.
Participle
fraudātus (feminine fraudāta, neuter fraudātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | fraudātus | fraudāta | fraudātum | fraudātī | fraudātae | fraudāta | |
| genitive | fraudātī | fraudātae | fraudātī | fraudātōrum | fraudātārum | fraudātōrum | |
| dative | fraudātō | fraudātae | fraudātō | fraudātīs | |||
| accusative | fraudātum | fraudātam | fraudātum | fraudātōs | fraudātās | fraudāta | |
| ablative | fraudātō | fraudātā | fraudātō | fraudātīs | |||
| vocative | fraudāte | fraudāta | fraudātum | fraudātī | fraudātae | fraudāta | |
References
- “fraudatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "fraudatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)