heygja

Icelandic

Etymology

From Old Norse heygja, from Proto-Germanic *haugijaną.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈheiːja/
    Rhymes: -eiːja
    Homophones: hegja, heyja

Verb

heygja (weak verb, third-person singular past indicative heygði, supine heygt)

  1. to inter in a how, burial mound

Conjugation

heygja – active voice (germynd)
infinitive nafnháttur heygja
supine sagnbót heygt
present participle
heygjandi
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég heygi heygði heygi heygði
þú heygir heygðir heygir heygðir
hann, hún, það heygir heygði heygi heygði
plural við heygjum heygðum heygjum heygðum
þið heygið heygðuð heygið heygðuð
þeir, þær, þau heygja heygðu heygi heygðu
imperative boðháttur
singular þú heyg (þú), heygðu
plural þið heygið (þið), heygiði1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
heygður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
heygður heygð heygt heygðir heygðar heygð
accusative
(þolfall)
heygðan heygða heygt heygða heygðar heygð
dative
(þágufall)
heygðum heygðri heygðu heygðum heygðum heygðum
genitive
(eignarfall)
heygðs heygðrar heygðs heygðra heygðra heygðra
weak declension
(veik beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
heygði heygða heygða heygðu heygðu heygðu
accusative
(þolfall)
heygða heygðu heygða heygðu heygðu heygðu
dative
(þágufall)
heygða heygðu heygða heygðu heygðu heygðu
genitive
(eignarfall)
heygða heygðu heygða heygðu heygðu heygðu

References

  • Ásgeir Blöndal Magnússon (1989) Íslensk orðsifjabók, Reykjavík: Árni Magnússon Institute for Icelandic Studies, →ISBN (Available at Málið.is under the “Eldri orðabækur” tab.)

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *haugijaną, ultimately related to *haugaz (hill).

Verb

heygja (past participle heygðr)

  1. (transitive) to bury in a how

Conjugation

Conjugation of heygja — active (weak class 1)
infinitive heygja
present participle heygjandi
past participle heygðr
indicative subjunctive
present past present past
1st person singular heygi heygða heygja heygða
2nd person singular heygir heygðir heygir heygðir
3rd person singular heygir heygði heygi heygði
1st person plural heygjum heygðum heygim heygðim
2nd person plural heygið heygðuð heygið heygðið
3rd person plural heygja heygðu heygi heygði
imperative present
2nd person singular heyg, heygi
1st person plural heygjum
2nd person plural heygið
Conjugation of heygja — mediopassive (weak class 1)
infinitive heygjask
present participle heygjandisk
past participle heygzk
indicative subjunctive
present past present past
1st person singular heygjumk heygðumk heygjumk heygðumk
2nd person singular heygisk heygðisk heygisk heygðisk
3rd person singular heygisk heygðisk heygisk heygðisk
1st person plural heygjumsk heygðumsk heygimsk heygðimsk
2nd person plural heygizk heygðuzk heygizk heygðizk
3rd person plural heygjask heygðusk heygisk heygðisk
imperative present
2nd person singular heygsk, heygisk
1st person plural heygjumsk
2nd person plural heygizk

Descendants

  • Icelandic: heygja

Further reading

  • Zoëga, Geir T. (1910) “heygja”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press; also available at the Internet Archive