improbans
Latin
Etymology
Present participle of improbō.
Participle
improbāns (genitive improbantis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | improbāns | improbantēs | improbantia | ||
| genitive | improbantis | improbantium | |||
| dative | improbantī | improbantibus | |||
| accusative | improbantem | improbāns | improbantēs improbantīs |
improbantia | |
| ablative | improbante improbantī1 |
improbantibus | |||
| vocative | improbāns | improbantēs | improbantia | ||
1When used purely as an adjective.