interrumpens

Latin

Etymology

Present participle of interrumpō

Participle

interrumpēns (genitive interrumpentis); third-declension one-termination participle

  1. breaking apart
  2. breaking off, interrupting or cutting short

Declension

Third-declension participle.

singular plural
masc./fem. neuter masc./fem. neuter
nominative interrumpēns interrumpentēs interrumpentia
genitive interrumpentis interrumpentium
dative interrumpentī interrumpentibus
accusative interrumpentem interrumpēns interrumpentēs
interrumpentīs
interrumpentia
ablative interrumpente
interrumpentī1
interrumpentibus
vocative interrumpēns interrumpentēs interrumpentia

1When used purely as an adjective.