irrupturus
Latin
Etymology
Future active participle of irrumpō.
Participle
irruptūrus (feminine irruptūra, neuter irruptūrum); first/second-declension participle
- about to intrude
- about to rush upon
- about to burst upon
- about to invade
- about to force into
- about to penetrate
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | irruptūrus | irruptūra | irruptūrum | irruptūrī | irruptūrae | irruptūra | |
| genitive | irruptūrī | irruptūrae | irruptūrī | irruptūrōrum | irruptūrārum | irruptūrōrum | |
| dative | irruptūrō | irruptūrae | irruptūrō | irruptūrīs | |||
| accusative | irruptūrum | irruptūram | irruptūrum | irruptūrōs | irruptūrās | irruptūra | |
| ablative | irruptūrō | irruptūrā | irruptūrō | irruptūrīs | |||
| vocative | irruptūre | irruptūra | irruptūrum | irruptūrī | irruptūrae | irruptūra | |