iutus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of iuvō (“help, aid”).
Participle
iūtus (feminine iūta, neuter iūtum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | iūtus | iūta | iūtum | iūtī | iūtae | iūta | |
| genitive | iūtī | iūtae | iūtī | iūtōrum | iūtārum | iūtōrum | |
| dative | iūtō | iūtae | iūtō | iūtīs | |||
| accusative | iūtum | iūtam | iūtum | iūtōs | iūtās | iūta | |
| ablative | iūtō | iūtā | iūtō | iūtīs | |||
| vocative | iūte | iūta | iūtum | iūtī | iūtae | iūta | |
References
- “iutus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers