mandibulum
Latin
Etymology
From mandō (“to chew, masticate”) + -bulum (instrument noun suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [manˈdɪ.bʊ.ɫũː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [man̪ˈd̪iː.bu.lum]
Noun
mandibulum n (genitive mandibulī); second declension
- neuter form of mandibula
Inflection
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | mandibulum | mandibula |
| genitive | mandibulī | mandibulōrum |
| dative | mandibulō | mandibulīs |
| accusative | mandibulum | mandibula |
| ablative | mandibulō | mandibulīs |
| vocative | mandibulum | mandibula |