minctio
Latin
Etymology
Derived from the root of mingō (“I urinate”) + -tiō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈmiːŋk.ti.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈmiŋk.t̪͡s̪i.o]
Noun
mīnctiō f (genitive mīnctiōnis); third declension
Inflection
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | mīnctiō | mīnctiōnēs |
| genitive | mīnctiōnis | mīnctiōnum |
| dative | mīnctiōnī | mīnctiōnibus |
| accusative | mīnctiōnem | mīnctiōnēs |
| ablative | mīnctiōne | mīnctiōnibus |
| vocative | mīnctiō | mīnctiōnēs |
Descendants
- Italian: minzione
References
- “minctio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- minctio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.