rectificatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of rectificō.
Participle
rēctificātus (feminine rēctificāta, neuter rēctificātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | rēctificātus | rēctificāta | rēctificātum | rēctificātī | rēctificātae | rēctificāta | |
| genitive | rēctificātī | rēctificātae | rēctificātī | rēctificātōrum | rēctificātārum | rēctificātōrum | |
| dative | rēctificātō | rēctificātae | rēctificātō | rēctificātīs | |||
| accusative | rēctificātum | rēctificātam | rēctificātum | rēctificātōs | rēctificātās | rēctificāta | |
| ablative | rēctificātō | rēctificātā | rēctificātō | rēctificātīs | |||
| vocative | rēctificāte | rēctificāta | rēctificātum | rēctificātī | rēctificātae | rēctificāta | |