tribunicius

Latin

Alternative forms

Etymology

From tribūnus +‎ -icius.[1][2]

Pronunciation

Adjective

tribūnicius (feminine tribūnicia, neuter tribūnicium); first/second-declension adjective

  1. tribunitial; (relational) tribune

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative tribūnicius tribūnicia tribūnicium tribūniciī tribūniciae tribūnicia
genitive tribūniciī tribūniciae tribūniciī tribūniciōrum tribūniciārum tribūniciōrum
dative tribūniciō tribūniciae tribūniciō tribūniciīs
accusative tribūnicium tribūniciam tribūnicium tribūniciōs tribūniciās tribūnicia
ablative tribūniciō tribūniciā tribūniciō tribūniciīs
vocative tribūnicie tribūnicia tribūnicium tribūniciī tribūniciae tribūnicia

Derived terms

Noun

tribūnicius m (genitive tribūniciī or tribūnicī); second declension

  1. an ex-tribune

Declension

Second-declension noun.

1Found in older Latin (until the Augustan Age).

References

  • tribunicius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • tribunicius”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • tribunicius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • the tribunicial veto: intercessio tribunicia (cf. sect. XIV. 5)
  1. ^ Fruyt, Michèle. 2011. Word-formation in Classical Latin. In Clackson, James (ed.), A companion to the Latin language. Oxford: Blackwell. Page 164.
  2. ^ Adams, J. N. (2013) Social Variation and the Latin Language, Cambridge: Cambridge University Press, →DOI, →ISBN, page 536