uithuwen

Dutch

Etymology

From uit +‎ huwen.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uithuwen

  1. alternative form of uithuwelijken

Conjugation

Conjugation of uithuwen (weak, separable)
infinitive uithuwen
past singular huwde uit
past participle uitgehuwd
infinitive uithuwen
gerund uithuwen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular huw uit huwde uit uithuw uithuwde
2nd person sing. (jij) huwt uit, huw uit2 huwde uit uithuwt uithuwde
2nd person sing. (u) huwt uit huwde uit uithuwt uithuwde
2nd person sing. (gij) huwt uit huwde uit uithuwt uithuwde
3rd person singular huwt uit huwde uit uithuwt uithuwde
plural huwen uit huwden uit uithuwen uithuwden
subjunctive sing.1 huwe uit huwde uit uithuwe uithuwde
subjunctive plur.1 huwen uit huwden uit uithuwen uithuwden
imperative sing. huw uit
imperative plur.1 huwt uit
participles uithuwend uitgehuwd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.